Wes Anderson's films ... love them, or hate them!?
The Grand Budapest Hotel is het volgende kunstwerkje van regisseur Wes Anderson. En ik gebruik toch het woord "kunstwerkje" in plaats van "meesterwerk". Visueel is de film echt een kunstwerk, maar als film viel hij persoonlijk toch wat tegen. Ik was een enorm grote fan van Anderson's Fantastic Mr Fox, dus ik had ook redelijk hoge verwachtingen voor deze film. Maar net als in Fantastic Mr Fox is het vooral het visuele dat mij het meeste aansprak. Qua verhaal en opbouw stelt deze film niet veel voor.
De film vertelt het verhaal van Monsieur Gustave, de conciërge van The Grand Budapest Hotel (gespeeld door Ralph Fiennes) en zijn nieuwe lobby-boy. Gustave neemt hem in vertrouwen en samen gaan ze het schilderij stelen van één van zijn pas overleden hotelgasten. Ze krijgen te maken met politie-inspecteurs, huurlingen, familie van de overleden dame en een dozijn andere bekende acteurs.
Dit is zowat het enige dat ik mij herinner qua verhaal. Ik vond dat deze film nogal van scene naar scene sprong zonder enige reden. Eerste hebben we hier een scene, daarna hebben we 8 dagen later daar een scene. Het hele verhaal lijkt een beetje uit elkaar te vallen. En ik weet dat dit een specifieke manier is waarop Wes Anderson een verhaal weet verteld.
Deze film haalt zijn kwaliteit uit de getalenteerde cast zoals Ralph Fiennes, Jude Law, Adrien Brody, Willem Dafoe, Jeff Goldblum, Bill Murray, Edward Norton, Saoirse Ronan, Jason Schwartzman, Owen Wilson, Tilda Swinton, Tom Wilkinson, Bob Balaban. Echt een topcast. Maar net deze grote cast werkt in de film zijn nadeel. Door al deze grote namen en vele personages krijgen we weinig tijd om echt elk personage te leren kennen. Jude Law, Bill Murray, Owen Wilson en Jason Schwartzman zitten misschien elk 5 minuutjes in de film, dus komt het soms nogal over alsof ze in de film zitten om gewoon wat grote namen toe te voegen. Maar we geven gewoon niet echt veel om deze nevenpersonages omdat we zo weinig weten over hen. Ik vind het jammes dat Bill Murray tottaal niets te doen heeft in dit verhaal. echt een gemiste kans.
Ralph Fiennes en Tony Revolori (De Lobby-boy genaamd 'Zero') nemen dan weer het grootste deel van de tijd in beslag. Het is vooral Fiennes die een topprestatie neerzet. Revolori speelt ook op zijn best, maar zijn personage is dan weer een beetje te zwak geschreven. Samen hebben ze wel chemie en een interessante interactie. Ze hebben hilarische dialogen en delen subtiele komedie. Voor de rest sprong er niemand van de acteurs echt uit, behalve Ralph Fiennes.
Visueel is het echt een meesterwerk, hier valt niet over te discussiëren. Wes Anderson staat bekend om zijn visueel sterke films, en ook hier weet hij zijn bepaalde stijl mooi in de film te steken. Anderson's films spreken mij ook vooral aan om deze speciale stijl die Anderson gebruikt. Speciale camerabeelden in een prachtig kleurenpalet. Alleen vind ik het jammer van het zwakke verhaal. Willem Dafoe, Edward Norton en Adrien Brody gaan achter Ralph Fiennes aan en uiteindelijk leid dit hen naar het Grand Budapest Hotel waar een hoop kogels deze achtervolging eindigd. Maar deze scene voegt ook niet echt veel toe aan het verhaal. Net als de scenes met Jeff Goldblum en de romance tussen de lobby-boy en Saoirse Ronan, deze scenes konden allemaal ingekort worden en er zou helemaal niets veranderen aan het uiteindelijke verhaal. Veel scenes komen dan over als een tafereel of een vignet in plaats van een deel uit het verhaal.
Ik had ook liever een verhaal gezien dat zich volledig afspeelt in het Grand Budapest Hotel. Ik vond het hotel weinig echt te maken hebben met het verhaal. Uiteindelijk speelt misschien maar de helft van de film zich af in het hotel, wat ik jammer vind want de scenes in het hotel zijn echt prachtig. Het hele hotel komt echt indrukwekkend en stijlvol over. Ik vind deze film echt een gemiste kans, ondanks alle voordelen dat deze film heeft. Toch zie ik een aantal oscarnominaties in deze film zijn toekomst: misschien voor Ralph Fiennes, kostuums en editing. Ik snap wel waarom vele mensen deze film een totaal meesterwerk vinden, maar dit is gewoon het soort film waarvan je houd of helemaal haat. Dit is geen films voor jongere tieners, maar eerder voor de iets oudere filmfanaten.
De films is prachtig en absurd tegelijkertijd. Hij zit vol met absurde humor, achtervolgingen, geweren, drama en goed geschreven conversaties. De film weet soms net niet goed wat hij wil zijn ... een drama? een komedie? .... NEE dit is een Wes Anderson-film! Dit soort films zou z'n eigen genre moeten krijgen.
Toch als je niet van het verhaal geniet, kan je heel de film wel naar de prachtige visuelen kijken (die nooit saai worden). Elke scene en shot is echt geweldig gedetaïlleerd en er is nagedacht over de positie van elke camera en elk personage.
De rode draad doorheen de film is de vriendschap tussen Mr Gustave en Zero, en dit komt wel helemaal oprecht over. Allebei hebben ze geweldige timing en humor. Hun chemie komt echt heel vloeiend over en nerges komen deze 2 personages geforceerd over. Het is leuk om al deze bekende gezichten te zien in deze film, alleen voegen ze niet echt veel toe aan het verhaal. Maar toch heb ik me geamuseerd met deze film. Zoals ik al zei, als je niet geïnteresseerd zult zijn in het verhaal, dan spreekt zijn visuele stijl je zeker wel aan.
Ze hadden zoveel meer kunnen doen met al het talent in deze film. Dit is absoluut één van Wes Anderson' beste films tot nu toe, maar toch hield ik er net niet zoveel van als ik had gehoopt. Ik geef toch een 3,5.
woensdag 25 juni 2014
dinsdag 17 juni 2014
Maleficent (2014) - Review
Het was voor mij een lange tijd geleden dat ik Sleeping Beauty nog eens gezien heb, dus ik had weinig herinneringen om mee te vergelijken toen ik Maleficent ging zien. Maar natuurlijk kende ik (zoals iedereen) het bekende Doornroosje-verhaal nog wel.
En toen ik hoorde dat ze een live-action versie van Sleeping Beauty gingen maken, maar dan met de focus op Maleficent, was ik een beetje sceptisch. Ik dacht dat dit een film ging zijn in de trend van Tim Burton's Alice In Wonderland. En ik was niet echt een fan van Burton's Alice, en mijn grootste probleem lag daarbij in de special effects ... daarme dat ik ook dacht dat ze in deze film alle sets, locaties en personages met de computer gingen doen, maar ik was net aangenaam verrast met deze film.
Ik had redelijk weinig verwachtingen voor deze film en had enkel op voorhand de trailer gezien. Ik wist weinig over deze film, de regisseur en wat ze met het verhaal konden doen, maar toch vond ik hun interpretatie van het verhaal niet al te slecht. Het was natuurlijk geen meesterwerk, maar deze film is in mijn ogen veel beter dan Alice in wonderland! En ik zie in deze film toch 1 of 2 oscar-nominaties (visuele effecten, kostuums en make-up)
Iedereen kent natuurlijk Maleficent, de slechterik uit het Sleeping Beauty-verhaal. De mooie prinses word vervloekt bij haar geboorte: ze zal op haar 16e verjaardag haar vinger prikken aan een spinnenwiel en in een lange slaap vallen(sterven in het originele verhaal) en kan alleen ontwaken dankzij een ware liefdeskus.
Maar in deze film ligt de focus helemaal op Maleficent's kant van het verhaal ... en het is een bitterzoet verhaal. Ik had verwacht dat het een hele donkere film ging zijn. Als je een film gaat zien over de slechterik van een enorm bekend verhaal verwacht je natuurlijk een donker en depressief verhaal over deze villain! Maar het verhaal begint heel vrolijk en kleurijk. Na een 20-tal minuten gaat deze film een enorm donkere kant op, en vanaf de helft word het opnieuw zoet, schattig, romantisch, emotioneel, ... ( je snapt me wel ) En voor mij was dit een mooie combinatie van net vrolijk genoeg en net donker genoeg. Ik hoef geen film te zien waarin de slechterik heel de film ligt te zeuren over hoe hard ze de lieve prinses haat, maar ik hoef ook geen hele film bloed en geweld te zien. we kregen hier echt een modern bitterzoet sprookje te zien. Genoeg actie en genoeg emotie.
alhoewel ik wel denk dat deze film voor sommige kleinere kinderen iets TE donker gaat zijn. Ik denk dat deze film meer in de markt gaat liggen bij mensen die eerder bekend zijn met het originele verhaal. En ik ben toch blij dat ze het oude bekende verhaal in de film afspelen. Ik dacht dat "Maleficent" een soort prequel ging zijn op Sleeping Beauty (ofwel Doornroosje) en dat de film zou eindigen met Aurora die haar vinger aan het spinnenwiel prikt en zo heel het verhaal in beweging zet. Maar heel de 2e en 3e act gaat eigenlijk over het bekende Doornroosje verhaal en hoe Maleficent hiermee omgaat.
Ik vond Angeline Jolie als Maleficent echt de beste keuze, niemand zou deze rol zo goed als haar kunnen spelen! Ik denk dat een oscar voor beste actrice er net niet in zal zitten, maar ik vind dat ze een nomintie toch wel verdient! Ik voelde echt mee met haar hartverscheurende verhaal als Maleficent! Na een aantal jaren verdwenen te zijn van het scherm (na The Tourist ... een teleurstellende film trouwens) heeft Jolie echt een pracht van een comeback gemaakt met deze rol. Ze lijkt ook echt op het personage uit de bekende animatiefilm uit 1959. Alleen heb ik mijn bedenkingen met haar zéér hoge jukbeenderen ... waren die make-up of special effect?!
Sharlto Copley als Koning Stefan, vader van Aurora! Een rol die iedereen had kunnen spelen. Ik zag Sharlto niet echt in deze rol. Hij deed zijn best in deze rol, maar in de tweede helft heeft hij redelijk weinig te doen in het verhaal. En ik denk dat dit een gemiste kans is, want deze acteur kan echt heel goed acteren. Ik ben een fan van Copley dus ik vond het toch tof om hem eens in een rol als deze te zien. hij zet geen topprestatie neer, maar hij zat wel aardig in zijn rol.
Ze hadden ook een goede prins in dit verhaal gestoken, want natuurlijk moet je in een doornroosje verhaal een knappe jonge prins hebben. Hij voegt niet echt veel toe aan het verhaal en de acteur is ook niet gedenkwaardig dus dit mocht voor mij gerust uit het verhaal gelaten worden. Hij is charmant als prins en vormt een mooi koppel met Aurora, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik vond Sam Riley in zijn rol als Diaval (de raaf) zelfs een betere prins.
Elle Fanning vond ik een goede keuze voor Aurora. Ik vind dat ze als prinses Aurora niet echt op het personage uit de animatiefilm lijkt, maar hiermee heeft deze film het net beter gedaan dan in het origineel. In Disney's vroege animatiefilms lijken de prinsessen altijd ouder dan ze uiteindelijk zijn. In het origineel vond ik Aurora niet echt 16 lijken, ze leek mij eerder een jongedame van 25-30 (maar in die tijd was dit heel normaal denk ik, jonge meisjes leken al sneller volwassen). Dus vond ik Elle Fanning als jongedame in deze rol echt perfect. Ze brengt ook een onschuldige, vrolijke charme in haar rol.
De drie goede feeën moesten natuurlijk ook weer verschijnen in deze film, en ik vond ze nog wel een leuke toevoeging. Ze waren een beetje de komische noot in deze film. Ze kregen net genoeg te doen in deze film, TE veel van deze personages had irritant kunnen zijn. Ze voegde als personages ook wat kleur toe aan de film, en waren zeker leuk gecast. Lesley Manville, Juno Temple en Imelda Staunton deden het redelijk goed en hadden toch leuke chemie met elkaar. Alhoewel ik met momenten Imelda Staunton toch TE veel als Umbridge (uit de Harry Potter-reeks) zag, met als dat roze.
De romance tussen Stefan en Maleficent was overtuigend genoeg om het verhaal in gang te zetten, maar ik vind dat hun verhaal na een tijd wel serieus dooft. Het is al bij al een mooi, goed geschreven verhaal met veel humor (ook van Jolie) en mooie overtuigende special effects. Wat ik wel interessant vond (spoiler waarschuwing) was dat het begint met Maleficent als bad-guy en Stefan als de brave good-guy, maar als snel verwisselen deze twee van plaats en blijkt uiteindelijk Maleficent de good-guy en Stefan de bad-guy. Maar Stefan heeft in de tweede helft dan weer weinig te doen, dus missen we eigenlijk een echte bad-guy in de tweede helft!
Een leuke film met net genoeg donker en net genoeg kleur om van deze film toch een leuk, modern sprookje te maken. Voor mij hoefde het niet TE duister te worden, hoewel ik denk dat sommige mensen dit wel hadden geapreciëerd. Ik denk dat iets oudere kinderen méér gaan genieten van dit soort film dan jongere kinderen. En ik denk dat ook de volwassenen zich zeker kunnen amuseren met dit soort film. Met momenten net donker genoeg maar word daarna weer een leuk, romatisch sprookje zoals we van Disney gewoon zijn. Ik vond vooral Angelina Jolie eruit springen in haar rol, en de visuele effecten zijn echt prachtig. Mooie omgevingen en sets, ook weer niet TE overdreven maar net genoeg om het toch wat "fantastischer" te maken. Ik denk dat het helpt dat deze film een regisseur heeft met achtergrond in de visuele effecten-wereld. Hij weet visueel echt een plaatje neer te zetten.
Ik heb me aardig geamuseerd met deze film, en zal hem misschien wel op dvd willen kopen. Dus een mooie, welverdiende 4,0 mag zeker genoeg zijn. Proficiat Disney ... u heeft me toch terug aangenaam verrast!
En toen ik hoorde dat ze een live-action versie van Sleeping Beauty gingen maken, maar dan met de focus op Maleficent, was ik een beetje sceptisch. Ik dacht dat dit een film ging zijn in de trend van Tim Burton's Alice In Wonderland. En ik was niet echt een fan van Burton's Alice, en mijn grootste probleem lag daarbij in de special effects ... daarme dat ik ook dacht dat ze in deze film alle sets, locaties en personages met de computer gingen doen, maar ik was net aangenaam verrast met deze film.
Ik had redelijk weinig verwachtingen voor deze film en had enkel op voorhand de trailer gezien. Ik wist weinig over deze film, de regisseur en wat ze met het verhaal konden doen, maar toch vond ik hun interpretatie van het verhaal niet al te slecht. Het was natuurlijk geen meesterwerk, maar deze film is in mijn ogen veel beter dan Alice in wonderland! En ik zie in deze film toch 1 of 2 oscar-nominaties (visuele effecten, kostuums en make-up)
Iedereen kent natuurlijk Maleficent, de slechterik uit het Sleeping Beauty-verhaal. De mooie prinses word vervloekt bij haar geboorte: ze zal op haar 16e verjaardag haar vinger prikken aan een spinnenwiel en in een lange slaap vallen(sterven in het originele verhaal) en kan alleen ontwaken dankzij een ware liefdeskus.
Maar in deze film ligt de focus helemaal op Maleficent's kant van het verhaal ... en het is een bitterzoet verhaal. Ik had verwacht dat het een hele donkere film ging zijn. Als je een film gaat zien over de slechterik van een enorm bekend verhaal verwacht je natuurlijk een donker en depressief verhaal over deze villain! Maar het verhaal begint heel vrolijk en kleurijk. Na een 20-tal minuten gaat deze film een enorm donkere kant op, en vanaf de helft word het opnieuw zoet, schattig, romantisch, emotioneel, ... ( je snapt me wel ) En voor mij was dit een mooie combinatie van net vrolijk genoeg en net donker genoeg. Ik hoef geen film te zien waarin de slechterik heel de film ligt te zeuren over hoe hard ze de lieve prinses haat, maar ik hoef ook geen hele film bloed en geweld te zien. we kregen hier echt een modern bitterzoet sprookje te zien. Genoeg actie en genoeg emotie.
alhoewel ik wel denk dat deze film voor sommige kleinere kinderen iets TE donker gaat zijn. Ik denk dat deze film meer in de markt gaat liggen bij mensen die eerder bekend zijn met het originele verhaal. En ik ben toch blij dat ze het oude bekende verhaal in de film afspelen. Ik dacht dat "Maleficent" een soort prequel ging zijn op Sleeping Beauty (ofwel Doornroosje) en dat de film zou eindigen met Aurora die haar vinger aan het spinnenwiel prikt en zo heel het verhaal in beweging zet. Maar heel de 2e en 3e act gaat eigenlijk over het bekende Doornroosje verhaal en hoe Maleficent hiermee omgaat.
Ik vond Angeline Jolie als Maleficent echt de beste keuze, niemand zou deze rol zo goed als haar kunnen spelen! Ik denk dat een oscar voor beste actrice er net niet in zal zitten, maar ik vind dat ze een nomintie toch wel verdient! Ik voelde echt mee met haar hartverscheurende verhaal als Maleficent! Na een aantal jaren verdwenen te zijn van het scherm (na The Tourist ... een teleurstellende film trouwens) heeft Jolie echt een pracht van een comeback gemaakt met deze rol. Ze lijkt ook echt op het personage uit de bekende animatiefilm uit 1959. Alleen heb ik mijn bedenkingen met haar zéér hoge jukbeenderen ... waren die make-up of special effect?!
Sharlto Copley als Koning Stefan, vader van Aurora! Een rol die iedereen had kunnen spelen. Ik zag Sharlto niet echt in deze rol. Hij deed zijn best in deze rol, maar in de tweede helft heeft hij redelijk weinig te doen in het verhaal. En ik denk dat dit een gemiste kans is, want deze acteur kan echt heel goed acteren. Ik ben een fan van Copley dus ik vond het toch tof om hem eens in een rol als deze te zien. hij zet geen topprestatie neer, maar hij zat wel aardig in zijn rol.
Ze hadden ook een goede prins in dit verhaal gestoken, want natuurlijk moet je in een doornroosje verhaal een knappe jonge prins hebben. Hij voegt niet echt veel toe aan het verhaal en de acteur is ook niet gedenkwaardig dus dit mocht voor mij gerust uit het verhaal gelaten worden. Hij is charmant als prins en vormt een mooi koppel met Aurora, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik vond Sam Riley in zijn rol als Diaval (de raaf) zelfs een betere prins.
Elle Fanning vond ik een goede keuze voor Aurora. Ik vind dat ze als prinses Aurora niet echt op het personage uit de animatiefilm lijkt, maar hiermee heeft deze film het net beter gedaan dan in het origineel. In Disney's vroege animatiefilms lijken de prinsessen altijd ouder dan ze uiteindelijk zijn. In het origineel vond ik Aurora niet echt 16 lijken, ze leek mij eerder een jongedame van 25-30 (maar in die tijd was dit heel normaal denk ik, jonge meisjes leken al sneller volwassen). Dus vond ik Elle Fanning als jongedame in deze rol echt perfect. Ze brengt ook een onschuldige, vrolijke charme in haar rol.
De drie goede feeën moesten natuurlijk ook weer verschijnen in deze film, en ik vond ze nog wel een leuke toevoeging. Ze waren een beetje de komische noot in deze film. Ze kregen net genoeg te doen in deze film, TE veel van deze personages had irritant kunnen zijn. Ze voegde als personages ook wat kleur toe aan de film, en waren zeker leuk gecast. Lesley Manville, Juno Temple en Imelda Staunton deden het redelijk goed en hadden toch leuke chemie met elkaar. Alhoewel ik met momenten Imelda Staunton toch TE veel als Umbridge (uit de Harry Potter-reeks) zag, met als dat roze.
De romance tussen Stefan en Maleficent was overtuigend genoeg om het verhaal in gang te zetten, maar ik vind dat hun verhaal na een tijd wel serieus dooft. Het is al bij al een mooi, goed geschreven verhaal met veel humor (ook van Jolie) en mooie overtuigende special effects. Wat ik wel interessant vond (spoiler waarschuwing) was dat het begint met Maleficent als bad-guy en Stefan als de brave good-guy, maar als snel verwisselen deze twee van plaats en blijkt uiteindelijk Maleficent de good-guy en Stefan de bad-guy. Maar Stefan heeft in de tweede helft dan weer weinig te doen, dus missen we eigenlijk een echte bad-guy in de tweede helft!
Een leuke film met net genoeg donker en net genoeg kleur om van deze film toch een leuk, modern sprookje te maken. Voor mij hoefde het niet TE duister te worden, hoewel ik denk dat sommige mensen dit wel hadden geapreciëerd. Ik denk dat iets oudere kinderen méér gaan genieten van dit soort film dan jongere kinderen. En ik denk dat ook de volwassenen zich zeker kunnen amuseren met dit soort film. Met momenten net donker genoeg maar word daarna weer een leuk, romatisch sprookje zoals we van Disney gewoon zijn. Ik vond vooral Angelina Jolie eruit springen in haar rol, en de visuele effecten zijn echt prachtig. Mooie omgevingen en sets, ook weer niet TE overdreven maar net genoeg om het toch wat "fantastischer" te maken. Ik denk dat het helpt dat deze film een regisseur heeft met achtergrond in de visuele effecten-wereld. Hij weet visueel echt een plaatje neer te zetten.
Ik heb me aardig geamuseerd met deze film, en zal hem misschien wel op dvd willen kopen. Dus een mooie, welverdiende 4,0 mag zeker genoeg zijn. Proficiat Disney ... u heeft me toch terug aangenaam verrast!
donderdag 12 juni 2014
American Beauty (1999) - Review
I don't think that there's anything worse than being ordinary.
De meest realistische en minst realistische representatie van het leven in een modern gezin. Deze mensen lijken op het eerste zicht doodgewoon, maar als je dichterbij kijkt zie je dat ze allemaal hun eigen geheimen en verhalen hebben. Deze film bevat doodgewone personages in uitzonderlijke situaties terecht komen.
Ook dit is een van mijn meest favoriete films van all time. En ik weet zelfs niet waarom. Dit is geen romantische komedie, maar er komt wel romantiek en komedie in voor. Dit is geen drama maar ... wel, je weet wel waar dit naartoe gaat. Ik kan deze film in geen enkele categorie plaatsen ookal weet ik perfect waar deze film over gaat.
Lester Burnham, een huisvader uit de doodgewone buitenwijken die in een midlife crisis is beland. Maar wanneer hij zijn nieuwe buurjongen en de vriendin van zijn tienerdochter leert kennen, begint hij in te zien dat er een manier is om zijn leven terug nieuw leven in te blazen.
Ik vind deze film hilarisch, mooi en emotioneel om te zien. Een perfecte ervaring en er zit een beetje in voor iedereen. Maar wat maakt deze film nu net zo goed? In één woord: "alles"
Echt (bijna) alles in deze film is echt professionele perfectie. Acteurs die weten wat acteren is, een regisseur die weet hoe hij in een goed verhaal moet vertellen, een scenarist die eerlijke en pure realiteit weet te schrijven, een componist die drama en vreugde kan omzetten in muziek.
American Beauty is voor mij een persoonlijk verhaal over je eigen leven eens goed onder handen te nemen, en alles op eens op een andere manier zien. De hele wereld kan je zien zoals iedereen die ziet, of op een manier zoals jij die ziet. En ik denk dat Lester Burnham alles begon te zien op zijn eigen manier, net als Ricky Fitts.
Sam Mendes, die altijd theater heeft geregisseerd had nog nooit eerder een film geregisseerd dus je zou denken dat hij heel amateuristisch te werk zou gaan, maar hij weet echt een mooi verhaal op het scherm neer te zetten. Maar hij weet vooral hoe hij met acteurs moet omgaan, want de acteurs geven dankzij hem echt een topprestatie in deze film. Sommige personages kunnen door elke acteur gespeeld worden, niemant blinkt echt uit in zijn rol (behalve Kevin Spacey en Annette Bening) maar deze acteurs weten perfect wie hun personage is en wat ze voelen in bepaalde situaties.
Vooral Kevin Spacey is echt formidabel om te zien in zijn rol als "normal family guy". Hij voegt persoonlijk echt enorm veel toe aan zijn personage in Lester. Je ziet aan de manier hoe hij glimlacht dat zijn leven als fictief personage helemaal overhoop word gehaald. Lester is het soort persoon dat je buurman kon zijn, of je eigen vader. Het soort persoon dat niemand echt opmerkt.
Samen Is Spacey samen met Annette Bening (Carolyn Burnham) echt de beste prestaties in deze film. Carolyn Burnham ondergaat ook een hele transformatie dankzij Lester. Ze begint in te zien dat ze alle controle over Lester begint te verliezen en geraakt daarbovenop nog eens verliefd op een collega/rivaal! Samen met Spacey hebben ze echt perfecte chemie, ookal hebben ze met momenten totaal geen gevoelens voor elkaar ... je ziet dat deze 2 personages elkaar met momenten echt kunnen haten. Bij deze 2 acteurs zit het niet in de dialoog maar echt in de manier hoe ze naar elkaar kijken. Ik had geen enkele andere acteurs in deze rollen kunnen zien.
Thora Birch speelt de dochter van Lester en Carolyn. Ook zij is het doodnormale girl next door, maar ook wanneer zei de nieuwe buurjongen leert kennen, krijgt ze opeens ook een heel andere kijk op haar leven.
Ricky Fitts ... een andere acteur had van dit personage echt een eikel kunnen maken, maar Wes Bentley brengt een onschuldigheid aan zijn personage. Want geef toe, als je er goed over nadekt is ook dit personage niet echt een goede persoon. In zijn vrije tijd is hij een drugsdealer, maar dankzij zijn kijk op het leven zien we dat er meer is achter deze jongeman dan we denken. En hij word verliefd word op het buurmeisje, maar is toch één van de personages die niet echt transformeert doorheen het verhaal. Ricky is een jongen die van begin tot einde de wereld op zijn eigen manier ziet. Alhoewel, op een gegeven moment wanneer zijn vader hem geweldadig aanpakt, ziet hij een manier om hem volledig te kunnen breken en te kunnen ontsnappen aan het leven als een gevangene van zijn vader.
Ook Mena Suvari's personage is niet echt helemaal wie we denken dat ze is. Zij speelt Angela, Janie's beste vriendin, de jongedame waar Lester op verliefd word. Maar dit vind Angele helemaal niet erg, zij is de cheerleader die seks gebruikt om te krijgen wat ze wil: macht en respect. maar later krijgen we te horen dat ze nog maagd is en alle verhalen zelf heeft verzon
Ik vind het vooral interessant om te zien hoe elk personage een tranformatie ondergaat. Elk personage beïnvloed wel een ander personage. Op het einde van het verhaal zijn alle relaties tussen de personages helemaal anders, een gezin valt uit elkaar, vriendschappen zijn verbroken, liefde is gevonden. Elk personage heeft zijn eigen duivel dat hij probeert te verbergen. Lester is verliefd op Angela, Carolyn heeft een affaire met "the real estate king", Ricky is een drugdealer die dit voor zijn vader probeert te verbergen, Ricky's vader die verdenkt dat Ricky homo is.
Zelfs Ricky's vader ondergaat een transformatie doorheen deze film, maar deze zal ik in niet al te veel detail uitleggen. Chris Cooper vond ik gewoon hilarisch en pijnlijk om te zien als Colonel Fitts!
De muziek van American Beauty is mijn meest favoriete filmmuziek ooit. No competition!
Thomas Newman weet echt de perfecte combinatie te vinden tussen liefde voor leven, humor en drama! Het openingsdeuntje is echt muziek op z'n best. Hier heb ik gewoon geen woorden voor. Een pracht van een soundtrack, zoek hem eens op op internet ... je zult niet teleurgesteld zijn!
American Beauty is echt een film die teracht al zijn oscars heeft gewonnen. Beste acteur, beste reggiseur, beste script EN beste film natuurlijk. Het is een dramatische kijk op het leven van een doodgewone familie. Het lijkt een heel eenvoudige film die misschien elke regisseur had kunnen maken, maar er zit zoveel méér achter en er zoveel méér te zien als je maar eens dichterbij kijkt.
Het begin en einde van deze film zijn zo perfect op elkaar afgesteld, het begin begint echt met een glimlach, en het einde is zo prachtig en emotioneel. Je zou kunnen wenen, maar krijgt een andere kijk op het leven, net als Lester.
Rood is echt letterlijk de "rode draad" doorheen de film. De rozenblaadjes, de rode deur. Alles is zo prachtig doordacht in deze film. Allemaal kleine details die je van de eerste keer zelfs niet ziet.
Deze film is interessant, prachtig en hilarisch om te zien. Elke scene en shot is echt kunst. Deze film heeft echt weinig gebreken. Ik moet wel zeggen dat ik persoonlijk niet echt snap waarom Ricky's vader zo doet tegen Lester op het einde, opeens veranderd hij compleet en reageert hij helemaal anders tegen Lester. Maar wat er daarna gebeurt met hem maakt dit helemaal goed, op het einde zien we wat hij deed na zijn gesprek met Lester.
Ik hou van deze film, maar ik snap wel waarom sommige mensen deze film saai kunnen vinden. Dit is niet het soort film om te kijken met het hele gezin. Maar je krijgt een hele andere kijk op je eigen leven en de hele wereld eigenlijk. Alles word niet mooi op een bord geschoteld en netjes geserveerd, maar het word allemaal op een eerlijke en realistische manier gebracht. Hilarische en prachtige acteerprestaties van iedereen en diepzinnige beelden doorheen de film. Achter elke beeld en elke positie van een personage of zelfs meubilair in het Burnham huis is met een artistieke reden. Je kan deze film niet één keer zien ... dit is het soort film dat je elke keer kan terug zien en het lijkt alsof je hem voor de eerste keer ziet.
Een pracht van een moraal achter dit verhaal.
American Beauty is en blijft altijd een pareltje in filmgeschiedenis ... dus een mooie 5.0 is mooi op z'n plaats.
één woord: Spec-ta-cular!
De meest realistische en minst realistische representatie van het leven in een modern gezin. Deze mensen lijken op het eerste zicht doodgewoon, maar als je dichterbij kijkt zie je dat ze allemaal hun eigen geheimen en verhalen hebben. Deze film bevat doodgewone personages in uitzonderlijke situaties terecht komen.
Ook dit is een van mijn meest favoriete films van all time. En ik weet zelfs niet waarom. Dit is geen romantische komedie, maar er komt wel romantiek en komedie in voor. Dit is geen drama maar ... wel, je weet wel waar dit naartoe gaat. Ik kan deze film in geen enkele categorie plaatsen ookal weet ik perfect waar deze film over gaat.
Lester Burnham, een huisvader uit de doodgewone buitenwijken die in een midlife crisis is beland. Maar wanneer hij zijn nieuwe buurjongen en de vriendin van zijn tienerdochter leert kennen, begint hij in te zien dat er een manier is om zijn leven terug nieuw leven in te blazen.
Ik vind deze film hilarisch, mooi en emotioneel om te zien. Een perfecte ervaring en er zit een beetje in voor iedereen. Maar wat maakt deze film nu net zo goed? In één woord: "alles"
Echt (bijna) alles in deze film is echt professionele perfectie. Acteurs die weten wat acteren is, een regisseur die weet hoe hij in een goed verhaal moet vertellen, een scenarist die eerlijke en pure realiteit weet te schrijven, een componist die drama en vreugde kan omzetten in muziek.
American Beauty is voor mij een persoonlijk verhaal over je eigen leven eens goed onder handen te nemen, en alles op eens op een andere manier zien. De hele wereld kan je zien zoals iedereen die ziet, of op een manier zoals jij die ziet. En ik denk dat Lester Burnham alles begon te zien op zijn eigen manier, net als Ricky Fitts.
Sam Mendes, die altijd theater heeft geregisseerd had nog nooit eerder een film geregisseerd dus je zou denken dat hij heel amateuristisch te werk zou gaan, maar hij weet echt een mooi verhaal op het scherm neer te zetten. Maar hij weet vooral hoe hij met acteurs moet omgaan, want de acteurs geven dankzij hem echt een topprestatie in deze film. Sommige personages kunnen door elke acteur gespeeld worden, niemant blinkt echt uit in zijn rol (behalve Kevin Spacey en Annette Bening) maar deze acteurs weten perfect wie hun personage is en wat ze voelen in bepaalde situaties.
Vooral Kevin Spacey is echt formidabel om te zien in zijn rol als "normal family guy". Hij voegt persoonlijk echt enorm veel toe aan zijn personage in Lester. Je ziet aan de manier hoe hij glimlacht dat zijn leven als fictief personage helemaal overhoop word gehaald. Lester is het soort persoon dat je buurman kon zijn, of je eigen vader. Het soort persoon dat niemand echt opmerkt.
Samen Is Spacey samen met Annette Bening (Carolyn Burnham) echt de beste prestaties in deze film. Carolyn Burnham ondergaat ook een hele transformatie dankzij Lester. Ze begint in te zien dat ze alle controle over Lester begint te verliezen en geraakt daarbovenop nog eens verliefd op een collega/rivaal! Samen met Spacey hebben ze echt perfecte chemie, ookal hebben ze met momenten totaal geen gevoelens voor elkaar ... je ziet dat deze 2 personages elkaar met momenten echt kunnen haten. Bij deze 2 acteurs zit het niet in de dialoog maar echt in de manier hoe ze naar elkaar kijken. Ik had geen enkele andere acteurs in deze rollen kunnen zien.
Thora Birch speelt de dochter van Lester en Carolyn. Ook zij is het doodnormale girl next door, maar ook wanneer zei de nieuwe buurjongen leert kennen, krijgt ze opeens ook een heel andere kijk op haar leven.
Ricky Fitts ... een andere acteur had van dit personage echt een eikel kunnen maken, maar Wes Bentley brengt een onschuldigheid aan zijn personage. Want geef toe, als je er goed over nadekt is ook dit personage niet echt een goede persoon. In zijn vrije tijd is hij een drugsdealer, maar dankzij zijn kijk op het leven zien we dat er meer is achter deze jongeman dan we denken. En hij word verliefd word op het buurmeisje, maar is toch één van de personages die niet echt transformeert doorheen het verhaal. Ricky is een jongen die van begin tot einde de wereld op zijn eigen manier ziet. Alhoewel, op een gegeven moment wanneer zijn vader hem geweldadig aanpakt, ziet hij een manier om hem volledig te kunnen breken en te kunnen ontsnappen aan het leven als een gevangene van zijn vader.
Ook Mena Suvari's personage is niet echt helemaal wie we denken dat ze is. Zij speelt Angela, Janie's beste vriendin, de jongedame waar Lester op verliefd word. Maar dit vind Angele helemaal niet erg, zij is de cheerleader die seks gebruikt om te krijgen wat ze wil: macht en respect. maar later krijgen we te horen dat ze nog maagd is en alle verhalen zelf heeft verzon
Ik vind het vooral interessant om te zien hoe elk personage een tranformatie ondergaat. Elk personage beïnvloed wel een ander personage. Op het einde van het verhaal zijn alle relaties tussen de personages helemaal anders, een gezin valt uit elkaar, vriendschappen zijn verbroken, liefde is gevonden. Elk personage heeft zijn eigen duivel dat hij probeert te verbergen. Lester is verliefd op Angela, Carolyn heeft een affaire met "the real estate king", Ricky is een drugdealer die dit voor zijn vader probeert te verbergen, Ricky's vader die verdenkt dat Ricky homo is.
Zelfs Ricky's vader ondergaat een transformatie doorheen deze film, maar deze zal ik in niet al te veel detail uitleggen. Chris Cooper vond ik gewoon hilarisch en pijnlijk om te zien als Colonel Fitts!
De muziek van American Beauty is mijn meest favoriete filmmuziek ooit. No competition!
Thomas Newman weet echt de perfecte combinatie te vinden tussen liefde voor leven, humor en drama! Het openingsdeuntje is echt muziek op z'n best. Hier heb ik gewoon geen woorden voor. Een pracht van een soundtrack, zoek hem eens op op internet ... je zult niet teleurgesteld zijn!
American Beauty is echt een film die teracht al zijn oscars heeft gewonnen. Beste acteur, beste reggiseur, beste script EN beste film natuurlijk. Het is een dramatische kijk op het leven van een doodgewone familie. Het lijkt een heel eenvoudige film die misschien elke regisseur had kunnen maken, maar er zit zoveel méér achter en er zoveel méér te zien als je maar eens dichterbij kijkt.
Het begin en einde van deze film zijn zo perfect op elkaar afgesteld, het begin begint echt met een glimlach, en het einde is zo prachtig en emotioneel. Je zou kunnen wenen, maar krijgt een andere kijk op het leven, net als Lester.
Rood is echt letterlijk de "rode draad" doorheen de film. De rozenblaadjes, de rode deur. Alles is zo prachtig doordacht in deze film. Allemaal kleine details die je van de eerste keer zelfs niet ziet.
Deze film is interessant, prachtig en hilarisch om te zien. Elke scene en shot is echt kunst. Deze film heeft echt weinig gebreken. Ik moet wel zeggen dat ik persoonlijk niet echt snap waarom Ricky's vader zo doet tegen Lester op het einde, opeens veranderd hij compleet en reageert hij helemaal anders tegen Lester. Maar wat er daarna gebeurt met hem maakt dit helemaal goed, op het einde zien we wat hij deed na zijn gesprek met Lester.
Ik hou van deze film, maar ik snap wel waarom sommige mensen deze film saai kunnen vinden. Dit is niet het soort film om te kijken met het hele gezin. Maar je krijgt een hele andere kijk op je eigen leven en de hele wereld eigenlijk. Alles word niet mooi op een bord geschoteld en netjes geserveerd, maar het word allemaal op een eerlijke en realistische manier gebracht. Hilarische en prachtige acteerprestaties van iedereen en diepzinnige beelden doorheen de film. Achter elke beeld en elke positie van een personage of zelfs meubilair in het Burnham huis is met een artistieke reden. Je kan deze film niet één keer zien ... dit is het soort film dat je elke keer kan terug zien en het lijkt alsof je hem voor de eerste keer ziet.
Een pracht van een moraal achter dit verhaal.
American Beauty is en blijft altijd een pareltje in filmgeschiedenis ... dus een mooie 5.0 is mooi op z'n plaats.
één woord: Spec-ta-cular!
dinsdag 10 juni 2014
Psycho (1998) - Review
... a boy's best friend is his mother!
Dit word moeilijk! Ik heb Psycho (1960) al een lange tijd geleden gezien, maar ik heb zopas eindelijk de kans gehad om de 1998 versie te mogen aanschouwen. Ik moet toegeven, ik heb vele reviews gelezen en veel kritiek gezien over deze film (vb: de slechtste remake ooit) maar ik vond hem lang niet zo slecht. Laat ik mezelf verbeteren: ik vond hem helemaal NIET goed, rommel vergeleken met het origineel ... maar ik heb me nergens echt verveeld, laat me uitleggen waarom:
Psycho ... moet ik hier eigenlijk zeggen waar deze film over gaat? Iedereen kent dit klassieke verhaal, en zelf mensen die dit meesterwerk nog niet gezien hebben kennen absoluut de bekende douche-scene. Deze film is een klassieker, een echt meesterwerk op elk vlak. Alfred Hitchcock brengt ons zijn allereerste horrorfilm, een film die generaties lang zal blijven voortbestaan.
Een jonge dame steelt 400.000 dollar en slaat op de vlucht, ze komt onderweg terecht in het verlaten Bates motel. Daar ontmoet ze de eigenaar, een vriendelijke jongeman genaamd Norman Bates. Ik kan moeilijk verder vertellen over het verhaal zonder echt te veel informatie te verpesten voor de mensen die deze film nog niet gezien hebben (als er al zulke mensen zijn). Het is een schande om er zelfs over na te denken om van een klassieker als Psycho een remake te willen maken, maar toch dacht Gus Van Sant dat dit een goed idee zou zijn. En hoe ging hij dit doen? door exact dezelfde film te maken, maar dan in kleur en met andere acteurs.
Daarin zit meteen het probleem van deze remake: WAAROM?!
waarom zou je een remake willen maken van een mijlpaal in cinemageschiedenis? WAAROM, GUS?!!
Ik vind het wel een interessant idee. Hoe zou een klassieke film er uit zien, als deze gemaakt zou worden in onze moderne tijd. Ik denk gewoon dat Van Sant de verkeerde film heeft gekozen. Alles was veel beter in het origineel, van locaties tot casting. Maar ik vind het jammer want deze film heeft echt wel een hoop bekende namen op de cover. Anne Heche, Vince Vaughn, Julliane Moore, Viggo Mortensen, William H Macy, Danny Elfman, ...
Vince Vaughn, Ik vind hem eigenlijk niet meteen verkeerd gecast. Hij kan dit soort genre gewoon niet aan! Maar dat is niet wat mij stoorde aan zijn aanwezigheid, hij is gewoon niet Anthony Perkins. Ik denk dat géén enkele acteur deze rol aankan, daarom dat ik het al wel interessant vind van Vince om dit toch te proberen. Hij faalt in zijn rol, maar hij probeert toch zijn best te doen. Maar er kan gewoon niemand tippen aan Perkins. Anthony Perkins bracht onschuldigheid aan zijn rol als Norman Bates. Je zou nooit verwachten dat iemand als (Anthony's) Norman een psychopaat zou kunnen zijn, daarom is de verrasing op het einde des te groter. De manier waarop vince zijn rol speelt, je weet dat er iets niet pluis is met deze jongeman. Je ziet direct in zijn ogen dat er méér schuilt achter die blik. Anthony Perkins was veel subtieler in deze rol, hij kon je doen geloven dat hij een eerlijke, onschuldige jongeman was.
Anne Heche als Marion Crane was oké. Ik vond Janet Leigh natuurlijk véél beter, maar ik vond dat Heche het nog niet eens zo slecht deed. Ze had ook weer iets subtieler mogen zijn in haar rol. Alles leek nogal direct duidelijk wat haar plannen waren. Ze speelt haar rol een beetje één-dimensionaal ... maar ik vond haar niet al te slecht.
Julliane Moore is een topactrice, dit is een dame die echt kan acteren. En zei gaf dan ook de beste prestatie in heel de film. Niets echt memorabel, maar ook niet al te slecht. Ik vond Julliane Moore persoonlijk wel beter gepast in haar rol dan Vera Miles.
Williams H Macy, ik vind hem een aardig acteur. Ik zag hem gewoon niet in zijn rol als Arbogast, ik zag alleen William H Macy. Hier zat Martin Balsam dan weer beter in zijn rol als de detectieve die op zoek gaat naar de vermiste Marion. Macy kan acteren en hij heeft zeker charisma, maar hij kwam mij net niet overtuigend genoeg over. Zijn "einde-scene" bij de trap was wel enorm slecht, Sorry William!
De scene als Marion haar omkleed en Norman zit haar te begluren is ook anders dan in het origineel, in deze film heeft hij net iets te veel plezier als voyeur. In het origineel word dit ook veel subtieler en simpeler aangepakt.
De meest legendarische scene in de geschiedenis van de cinema ... vaak geïmiteerd, nooit overtroffen!
De douche-scene in Psycho kent iedereen. De muziek, de schreew, het geluid van de douche, de perfect gepositioneerde camerabeelden. Dus als Gus Van Sant van plan is om deze scene opnieuw te maken, weet je dat hij gedoemd is te falen.
De snelle camerabeelden van het mes, van het meisje, van het bloed dat mengt met het water. Alles is heel amateuristisch gedaan en voelt eerder aan als een eerbetoon aan het origineel. Deze scene flopt op elk vlak. Gewoon niet te vergelijken met het origineel.
By the way ... wist je dat het origineel in 1960 uitkwam en in die tijd het mogelijk was geweest om Psycho in kleur uit te brengen, maar Hitchcock dacht dat de douchescene te schokkend zou zijn met al dat rode bloed op het scherm. (Ook om budgetaire en artistieke redenen) Maar toch weet die film in zwart-wit schokkender te zijn dan deze kleurboek.
Ook vind ik Danny Elfman compleet overbodig als componist voor deze film. Heel deze film gebruikt gewoon identiek dezelfde soundtrack. Elfman was totaal overbodig, ze hadden met gemak een nobody kunnen nemen, hem de partituren van Bernard Herrmann kunnen geven en zeggen: "go"! Danny Elfman brengt hier totaal niets nieuws op de tafel, ik denk dat ze gewoon een bekende naam op de poster wilden zetten, jammer want Elfman kon hier zeker iets leuks mee doen.
Ik zie deze film niet als een totale flop, maar ik denk dat deze film gedoemd was om te falen. Je kan geen goede remake maken van een perfecte film. Ik heb me geen enkel moment verveeld tijdens deze film, maar ik zat gewoon constant te denken aan het origineel en hoeveel ik van die film hou. Het is een mooi eerbetoon, maar geen goede film. Ze hadden veel meer kunnen doen met het materiaal en talent dat ze hadden.
Is deze film zo slecht als iedereen zegt? NEE! Maar alleen omdat deze film gewoon een slechtere kopie is van het origineel! Sorry Norman, But we all go a little mad sometimes! Een 2.0 vond ik te weinig ... een 3.0 NET iets té veel. een 2.5 vind ik helemaal op zijn plaats.
Dit word moeilijk! Ik heb Psycho (1960) al een lange tijd geleden gezien, maar ik heb zopas eindelijk de kans gehad om de 1998 versie te mogen aanschouwen. Ik moet toegeven, ik heb vele reviews gelezen en veel kritiek gezien over deze film (vb: de slechtste remake ooit) maar ik vond hem lang niet zo slecht. Laat ik mezelf verbeteren: ik vond hem helemaal NIET goed, rommel vergeleken met het origineel ... maar ik heb me nergens echt verveeld, laat me uitleggen waarom:
Psycho ... moet ik hier eigenlijk zeggen waar deze film over gaat? Iedereen kent dit klassieke verhaal, en zelf mensen die dit meesterwerk nog niet gezien hebben kennen absoluut de bekende douche-scene. Deze film is een klassieker, een echt meesterwerk op elk vlak. Alfred Hitchcock brengt ons zijn allereerste horrorfilm, een film die generaties lang zal blijven voortbestaan.
Een jonge dame steelt 400.000 dollar en slaat op de vlucht, ze komt onderweg terecht in het verlaten Bates motel. Daar ontmoet ze de eigenaar, een vriendelijke jongeman genaamd Norman Bates. Ik kan moeilijk verder vertellen over het verhaal zonder echt te veel informatie te verpesten voor de mensen die deze film nog niet gezien hebben (als er al zulke mensen zijn). Het is een schande om er zelfs over na te denken om van een klassieker als Psycho een remake te willen maken, maar toch dacht Gus Van Sant dat dit een goed idee zou zijn. En hoe ging hij dit doen? door exact dezelfde film te maken, maar dan in kleur en met andere acteurs.
Daarin zit meteen het probleem van deze remake: WAAROM?!
waarom zou je een remake willen maken van een mijlpaal in cinemageschiedenis? WAAROM, GUS?!!
Ik vind het wel een interessant idee. Hoe zou een klassieke film er uit zien, als deze gemaakt zou worden in onze moderne tijd. Ik denk gewoon dat Van Sant de verkeerde film heeft gekozen. Alles was veel beter in het origineel, van locaties tot casting. Maar ik vind het jammer want deze film heeft echt wel een hoop bekende namen op de cover. Anne Heche, Vince Vaughn, Julliane Moore, Viggo Mortensen, William H Macy, Danny Elfman, ...
Vince Vaughn, Ik vind hem eigenlijk niet meteen verkeerd gecast. Hij kan dit soort genre gewoon niet aan! Maar dat is niet wat mij stoorde aan zijn aanwezigheid, hij is gewoon niet Anthony Perkins. Ik denk dat géén enkele acteur deze rol aankan, daarom dat ik het al wel interessant vind van Vince om dit toch te proberen. Hij faalt in zijn rol, maar hij probeert toch zijn best te doen. Maar er kan gewoon niemand tippen aan Perkins. Anthony Perkins bracht onschuldigheid aan zijn rol als Norman Bates. Je zou nooit verwachten dat iemand als (Anthony's) Norman een psychopaat zou kunnen zijn, daarom is de verrasing op het einde des te groter. De manier waarop vince zijn rol speelt, je weet dat er iets niet pluis is met deze jongeman. Je ziet direct in zijn ogen dat er méér schuilt achter die blik. Anthony Perkins was veel subtieler in deze rol, hij kon je doen geloven dat hij een eerlijke, onschuldige jongeman was.
Anne Heche als Marion Crane was oké. Ik vond Janet Leigh natuurlijk véél beter, maar ik vond dat Heche het nog niet eens zo slecht deed. Ze had ook weer iets subtieler mogen zijn in haar rol. Alles leek nogal direct duidelijk wat haar plannen waren. Ze speelt haar rol een beetje één-dimensionaal ... maar ik vond haar niet al te slecht.
Julliane Moore is een topactrice, dit is een dame die echt kan acteren. En zei gaf dan ook de beste prestatie in heel de film. Niets echt memorabel, maar ook niet al te slecht. Ik vond Julliane Moore persoonlijk wel beter gepast in haar rol dan Vera Miles.
Williams H Macy, ik vind hem een aardig acteur. Ik zag hem gewoon niet in zijn rol als Arbogast, ik zag alleen William H Macy. Hier zat Martin Balsam dan weer beter in zijn rol als de detectieve die op zoek gaat naar de vermiste Marion. Macy kan acteren en hij heeft zeker charisma, maar hij kwam mij net niet overtuigend genoeg over. Zijn "einde-scene" bij de trap was wel enorm slecht, Sorry William!
De scene als Marion haar omkleed en Norman zit haar te begluren is ook anders dan in het origineel, in deze film heeft hij net iets te veel plezier als voyeur. In het origineel word dit ook veel subtieler en simpeler aangepakt.
De meest legendarische scene in de geschiedenis van de cinema ... vaak geïmiteerd, nooit overtroffen!
De douche-scene in Psycho kent iedereen. De muziek, de schreew, het geluid van de douche, de perfect gepositioneerde camerabeelden. Dus als Gus Van Sant van plan is om deze scene opnieuw te maken, weet je dat hij gedoemd is te falen.
De snelle camerabeelden van het mes, van het meisje, van het bloed dat mengt met het water. Alles is heel amateuristisch gedaan en voelt eerder aan als een eerbetoon aan het origineel. Deze scene flopt op elk vlak. Gewoon niet te vergelijken met het origineel.
By the way ... wist je dat het origineel in 1960 uitkwam en in die tijd het mogelijk was geweest om Psycho in kleur uit te brengen, maar Hitchcock dacht dat de douchescene te schokkend zou zijn met al dat rode bloed op het scherm. (Ook om budgetaire en artistieke redenen) Maar toch weet die film in zwart-wit schokkender te zijn dan deze kleurboek.
Ook vind ik Danny Elfman compleet overbodig als componist voor deze film. Heel deze film gebruikt gewoon identiek dezelfde soundtrack. Elfman was totaal overbodig, ze hadden met gemak een nobody kunnen nemen, hem de partituren van Bernard Herrmann kunnen geven en zeggen: "go"! Danny Elfman brengt hier totaal niets nieuws op de tafel, ik denk dat ze gewoon een bekende naam op de poster wilden zetten, jammer want Elfman kon hier zeker iets leuks mee doen.
Ik zie deze film niet als een totale flop, maar ik denk dat deze film gedoemd was om te falen. Je kan geen goede remake maken van een perfecte film. Ik heb me geen enkel moment verveeld tijdens deze film, maar ik zat gewoon constant te denken aan het origineel en hoeveel ik van die film hou. Het is een mooi eerbetoon, maar geen goede film. Ze hadden veel meer kunnen doen met het materiaal en talent dat ze hadden.
Is deze film zo slecht als iedereen zegt? NEE! Maar alleen omdat deze film gewoon een slechtere kopie is van het origineel! Sorry Norman, But we all go a little mad sometimes! Een 2.0 vond ik te weinig ... een 3.0 NET iets té veel. een 2.5 vind ik helemaal op zijn plaats.
zondag 8 juni 2014
The Hunger Games: Catching Fire (2013) - Review
Wat hebben deze volgende films allemaal gemeen? Terminator 2, Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back, Spider-man 2 en The Dark Knight?! ............ Geen Idee? Deze zijn allemaal vervolg-films (ofwel sequels) die door de meeste mensen beter bevonden worden dan hun voorganger!En The Hunger Games: Catching Fire is een film die vanaf nu zeker niet in dat rijtje mag ontbreken!
The Hunger Games was de volgende in de serie van verfilmde tienerliteratuur! Naast Harry Potter en Twilight had dit wel potentieel om de volgende kaskraker te worden. En inderdaad, aangezien deze een enorm succes was moesten we niet lang wachten op een vervolg! En zelf was ik wel een fan van het origineel, maar ik had persoonlijk ook een aantal problemen met deze film! Dus toen ik Catching Fire in de cinema zag was ik enorm onder de indruk. Francis Lawrence (Regisseur) wist elke landmijn die zijn voorganger maakte perfect te ontwijken! Catching Fire was op elke vlak beter dan The Hunger Games! Sorry Gary Ross, maar The Hunger Games-serie heeft een nieuwe aanwinst!
Deze film is in mijn ogen opgebouwd uit 3 delen: de victory-tour, aankondiging van de Quarter Quell & training in het capitool, de Hunger Games! Elk deel weet op zijn eigen manier een aparte, interessante verhaallijn over te brengen. Maar toch was de victory-tour in mijn ogen het meest zwakke gedeelte uit het verhaal. In het boek vond ik dit stuk altijd het meest langdradige, maar in de film ging dit allemaal in een mooi tempo vooruit ... En ik was echt geïnvesteerd in het verhaal en de drama die Katniss en Peeta doorstaan in deze tour!
Ik vond het meest interessantste deel van heel de serie altijd de Hunger Games zelf, niet echt de opstand en het politieke achterverhaal! Sorry ... Noem me een sadist, maar ik vond het idee dat mensen elkaar afmaken in een tv-show een enorm leuk idee voor een film (Again sorry, geen Battle Royale fan). Dus vanaf het moment dat de 75e Hunger Games worden aangekondigd, was ik echt helemaal aan het scherm geplakt! We worden al snel verliefd op alle tributen die erin gaan meedoen: Finnick, Beetee, Johanna... We willen echt weten hoe deze personages gaan proberen te overleven in de arena!
In het boek was ENORM veel verhaal te vertellen, en ik had schrik dat ze grote stukken uit het boek gingen weghalen of veranderen! Maar elke scene uit het boek waar ik naar uitkeek in de verfilming was aanwezig: de tributenparade, het feest van Snow, De Zweep-scene, de aankondiging van de Hunger Games en de hele Hunger Games zelf. Veel boeken vertalen niet zo goed naar film (Gulliver’s Travels of Alice in Wonderland waren enorm teleurstellend) maar ik vond zelf dat deze film echt heel trouw het boek volgde, bijna elke scene was identiek hetzelfde zoals ik me had voorgesteld in het boek! Zelfs de dialoog was soms recht uit het boek genomen, als fan van het boek was dit een enorm leuk geek-moment (ja, ik heb de engelse versie ook gelezen). Ook miste ik wel de scene waarin we te zien krijgen hoe Haymitch zijn 50e Hunger Games heeft gewonnen (Met de vulkaan), dit had ik enorm graag gezien op het grote scherm.
Het acteerwerk van iedereen is ook echt enorm verbeterd. Francis Lawrence weet echt het beste te halen uit al zijn acteurs! Hij had al een enorme lijst met sterren uit de vorige film om mee te werken: Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Woody Harrelson, Elizabeth Banks, Stanley Tucci, Donald Sutherland, Lenny Kravitz, Toby Jones, ... een echte sterrencast! Maar in deze film hadden we het genoegen om nog een paar nieuwe gezichten te mogen aanschouwen. Phillip Seymour Hoffman, Sam Claflin, Jeffrey Wright, Amanda Plummer en Jena Malone, allemaal geweldige acteurs die een acteerprestatie neerzetten alsof ze al jaren in deze filmserie meedoen! Wat ik geweldig vond is dat deze film ruim de tijd nam om vorige personages uit te werken, maar ook genoeg overhield om de nieuwe personages hun eigen verhaal te geven.
Ook een goed voorbeeld is Josh Hutcherson. Ik had het gevoel dat hij tussen de eerste en de tweede film een intensieve acteertraining heeft gehad. In de eerste film had hij weinig chemie met Jennifer Lawrence en ik vond hun liefdesverhaal een beetje geforceerd overkomen. Maar in deze film is het allemaal heel soepel en natuurlijk aangepakt! Peeta voelde echt aan als een persoon met een enorm emotionele last op zijn schouders. Lenny Kravtiz stelde me dan weer wat teleur, ik vond dat Cinna heel weinig te doen had in dit verhaal. Gale en Effie hadden dan weer meer screentime in deze film dan in de vorige. De love triangle tussen Katniss, Peeta en Gale mocht er van mij wel uit geknipt worden. Dit was het enige aspect in het verhaal dat me niet echt interesseerde, Maar ik denk dat zoiets onvermijdelijk was in young-adult literatuur!
De locaties zijn ook enorm uitgebreider dan in de vorige. In het eerste deel had ik het gevoel dat alle scenes in de bossen gewoon in één of andere achtertuin zijn opgenomen, het verhaal had enorm veel potentieel om mooie beelden te creeëren maar hier stelde Gary Ross enorm teleur. Ik weet dat de eerste film op een enorm laag budget gemaakt werd, maar toch vond ik dat er wat meer aandacht aan besteed mocht worden. De arena-scenes in deze film zijn echt spectaculair om te zien. Het tropische woud, het cirkelvormig meer! Al deze tropische locaties waren enorm prachtig om te zien.
net als de scenes in het capitool. Ik zag wel dat ze het capitool digitaal veel groter hadden gemaakt dan in de eerste. Maar deze keer zag alles er echt realistischer en stijlvoller uit. Een goed voorbeeld hiervan is de tributenparade (in de eerste was dit 's avonds en in deze film speelde dit af in brandend zonlicht), de omgeving en de gebouwen waren echt spectaculair om te aanschouwen. Hierdoor keek ik echt uit naar de capitool-scenes in Mockingjay!
Ik vond de eerste film ook enorm grijs en donker ... een groot deel van deze film speelde zich af in het donker. en dit maakte de film in mijn ogen enorm deprimerend. Deze film speelde zich veel meer overdag af, wat de film een heel kreurrijkere toon gaf en zo kunnen we ook beter de omgeving zien! Wat me ook opviel is dat deze film (bijna) geen shaky-cam had. Dit stoorde me ook enorm aan de eerste Hunger Games. ik ben geen fan van deze stijl. Alles schud en we krijgen geen scherp zicht op de actie of the omgeving.
De 75e Hunger Games zelf gingen in een enorm hoog tempo voorbij. Maar wat ik een enorme verbetering vond qua verhaal is dat in deze film niet alleen de andere tributen een gevaar vormen, maar ook de arena zelf was een grote boobytrap. En het hele klok-aspect van de arena ... vond ik ook enorm perfect uitgewerkt! De mist, de apen, de vloedgolf, ... uit een fan's perspectief vind ik het zelfs jammer dat we de bloedregen of de rest van de boobytraps niet te zien krijgen.
Wat ik dan weer een klein minpuntje vind is dat de tegenstanders in deze film minder goed zijn uitgewerkt. Ze kwamen mij over als één-dimensionale bad guys! In de eerste film waren de tegenstanders beter uitgewerkt, en kwamen ze ook echt over als een gevaar! In deze film is de bad-guy echt het capitool en wat het capitool met de hoofdpersonages kan doen.
Deze film is 2,5 uur lang maar vliegt echt voorbij. Ik denk dat dit komt omdat er enorm veel verhaal te vertellen is, en het verhaal nergens echt TE lang of saai word. Als je een fan was van de eerste film zul je zeker en vast houden van deze adaptatie! Beter camerawerk, beter acteerwerk, betere special effects, betere kostuums, betere uitwerking, betere sets, betere locaties ... Ik kan honderd aspecten in deze film bespreken die Francis Lawrence perfect heeft weten uitwerken. Ik heb de review persoonlijk al met de helft ingekort omdat ik zoveel goeds over deze film kan vertellen. I loved this movie so much!
Als je van actie en avontuur houd, een goed onderhoudend script, een interessant verhaal en een fan was van de eerste film? Dit is de film voor jou! Zelfs als je geen fan was van de eerste film kan ik je garanderen dat je deze film zeker zult waarderen. Ik heb zelden zo'n entertainende, perfecte hollywood blockbuster gezien!
Ik geef deze film een welverdiende 5,0
Tick, Tock
The Hunger Games was de volgende in de serie van verfilmde tienerliteratuur! Naast Harry Potter en Twilight had dit wel potentieel om de volgende kaskraker te worden. En inderdaad, aangezien deze een enorm succes was moesten we niet lang wachten op een vervolg! En zelf was ik wel een fan van het origineel, maar ik had persoonlijk ook een aantal problemen met deze film! Dus toen ik Catching Fire in de cinema zag was ik enorm onder de indruk. Francis Lawrence (Regisseur) wist elke landmijn die zijn voorganger maakte perfect te ontwijken! Catching Fire was op elke vlak beter dan The Hunger Games! Sorry Gary Ross, maar The Hunger Games-serie heeft een nieuwe aanwinst!
Deze film is in mijn ogen opgebouwd uit 3 delen: de victory-tour, aankondiging van de Quarter Quell & training in het capitool, de Hunger Games! Elk deel weet op zijn eigen manier een aparte, interessante verhaallijn over te brengen. Maar toch was de victory-tour in mijn ogen het meest zwakke gedeelte uit het verhaal. In het boek vond ik dit stuk altijd het meest langdradige, maar in de film ging dit allemaal in een mooi tempo vooruit ... En ik was echt geïnvesteerd in het verhaal en de drama die Katniss en Peeta doorstaan in deze tour!
Ik vond het meest interessantste deel van heel de serie altijd de Hunger Games zelf, niet echt de opstand en het politieke achterverhaal! Sorry ... Noem me een sadist, maar ik vond het idee dat mensen elkaar afmaken in een tv-show een enorm leuk idee voor een film (Again sorry, geen Battle Royale fan). Dus vanaf het moment dat de 75e Hunger Games worden aangekondigd, was ik echt helemaal aan het scherm geplakt! We worden al snel verliefd op alle tributen die erin gaan meedoen: Finnick, Beetee, Johanna... We willen echt weten hoe deze personages gaan proberen te overleven in de arena!
In het boek was ENORM veel verhaal te vertellen, en ik had schrik dat ze grote stukken uit het boek gingen weghalen of veranderen! Maar elke scene uit het boek waar ik naar uitkeek in de verfilming was aanwezig: de tributenparade, het feest van Snow, De Zweep-scene, de aankondiging van de Hunger Games en de hele Hunger Games zelf. Veel boeken vertalen niet zo goed naar film (Gulliver’s Travels of Alice in Wonderland waren enorm teleurstellend) maar ik vond zelf dat deze film echt heel trouw het boek volgde, bijna elke scene was identiek hetzelfde zoals ik me had voorgesteld in het boek! Zelfs de dialoog was soms recht uit het boek genomen, als fan van het boek was dit een enorm leuk geek-moment (ja, ik heb de engelse versie ook gelezen). Ook miste ik wel de scene waarin we te zien krijgen hoe Haymitch zijn 50e Hunger Games heeft gewonnen (Met de vulkaan), dit had ik enorm graag gezien op het grote scherm.
Het acteerwerk van iedereen is ook echt enorm verbeterd. Francis Lawrence weet echt het beste te halen uit al zijn acteurs! Hij had al een enorme lijst met sterren uit de vorige film om mee te werken: Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Woody Harrelson, Elizabeth Banks, Stanley Tucci, Donald Sutherland, Lenny Kravitz, Toby Jones, ... een echte sterrencast! Maar in deze film hadden we het genoegen om nog een paar nieuwe gezichten te mogen aanschouwen. Phillip Seymour Hoffman, Sam Claflin, Jeffrey Wright, Amanda Plummer en Jena Malone, allemaal geweldige acteurs die een acteerprestatie neerzetten alsof ze al jaren in deze filmserie meedoen! Wat ik geweldig vond is dat deze film ruim de tijd nam om vorige personages uit te werken, maar ook genoeg overhield om de nieuwe personages hun eigen verhaal te geven.
Ook een goed voorbeeld is Josh Hutcherson. Ik had het gevoel dat hij tussen de eerste en de tweede film een intensieve acteertraining heeft gehad. In de eerste film had hij weinig chemie met Jennifer Lawrence en ik vond hun liefdesverhaal een beetje geforceerd overkomen. Maar in deze film is het allemaal heel soepel en natuurlijk aangepakt! Peeta voelde echt aan als een persoon met een enorm emotionele last op zijn schouders. Lenny Kravtiz stelde me dan weer wat teleur, ik vond dat Cinna heel weinig te doen had in dit verhaal. Gale en Effie hadden dan weer meer screentime in deze film dan in de vorige. De love triangle tussen Katniss, Peeta en Gale mocht er van mij wel uit geknipt worden. Dit was het enige aspect in het verhaal dat me niet echt interesseerde, Maar ik denk dat zoiets onvermijdelijk was in young-adult literatuur!
De locaties zijn ook enorm uitgebreider dan in de vorige. In het eerste deel had ik het gevoel dat alle scenes in de bossen gewoon in één of andere achtertuin zijn opgenomen, het verhaal had enorm veel potentieel om mooie beelden te creeëren maar hier stelde Gary Ross enorm teleur. Ik weet dat de eerste film op een enorm laag budget gemaakt werd, maar toch vond ik dat er wat meer aandacht aan besteed mocht worden. De arena-scenes in deze film zijn echt spectaculair om te zien. Het tropische woud, het cirkelvormig meer! Al deze tropische locaties waren enorm prachtig om te zien.
net als de scenes in het capitool. Ik zag wel dat ze het capitool digitaal veel groter hadden gemaakt dan in de eerste. Maar deze keer zag alles er echt realistischer en stijlvoller uit. Een goed voorbeeld hiervan is de tributenparade (in de eerste was dit 's avonds en in deze film speelde dit af in brandend zonlicht), de omgeving en de gebouwen waren echt spectaculair om te aanschouwen. Hierdoor keek ik echt uit naar de capitool-scenes in Mockingjay!
Ik vond de eerste film ook enorm grijs en donker ... een groot deel van deze film speelde zich af in het donker. en dit maakte de film in mijn ogen enorm deprimerend. Deze film speelde zich veel meer overdag af, wat de film een heel kreurrijkere toon gaf en zo kunnen we ook beter de omgeving zien! Wat me ook opviel is dat deze film (bijna) geen shaky-cam had. Dit stoorde me ook enorm aan de eerste Hunger Games. ik ben geen fan van deze stijl. Alles schud en we krijgen geen scherp zicht op de actie of the omgeving.
De 75e Hunger Games zelf gingen in een enorm hoog tempo voorbij. Maar wat ik een enorme verbetering vond qua verhaal is dat in deze film niet alleen de andere tributen een gevaar vormen, maar ook de arena zelf was een grote boobytrap. En het hele klok-aspect van de arena ... vond ik ook enorm perfect uitgewerkt! De mist, de apen, de vloedgolf, ... uit een fan's perspectief vind ik het zelfs jammer dat we de bloedregen of de rest van de boobytraps niet te zien krijgen.
Wat ik dan weer een klein minpuntje vind is dat de tegenstanders in deze film minder goed zijn uitgewerkt. Ze kwamen mij over als één-dimensionale bad guys! In de eerste film waren de tegenstanders beter uitgewerkt, en kwamen ze ook echt over als een gevaar! In deze film is de bad-guy echt het capitool en wat het capitool met de hoofdpersonages kan doen.
Deze film is 2,5 uur lang maar vliegt echt voorbij. Ik denk dat dit komt omdat er enorm veel verhaal te vertellen is, en het verhaal nergens echt TE lang of saai word. Als je een fan was van de eerste film zul je zeker en vast houden van deze adaptatie! Beter camerawerk, beter acteerwerk, betere special effects, betere kostuums, betere uitwerking, betere sets, betere locaties ... Ik kan honderd aspecten in deze film bespreken die Francis Lawrence perfect heeft weten uitwerken. Ik heb de review persoonlijk al met de helft ingekort omdat ik zoveel goeds over deze film kan vertellen. I loved this movie so much!
Als je van actie en avontuur houd, een goed onderhoudend script, een interessant verhaal en een fan was van de eerste film? Dit is de film voor jou! Zelfs als je geen fan was van de eerste film kan ik je garanderen dat je deze film zeker zult waarderen. Ik heb zelden zo'n entertainende, perfecte hollywood blockbuster gezien!
Ik geef deze film een welverdiende 5,0
Tick, Tock
vrijdag 6 juni 2014
Olympus Has Fallen vs White House Down - Review(s)
Olympus Has Fallen of White House Down?! Zelf nog niet beslist welke je de beste vind? troost jezelf, ik ook nog niet! Maar ik zal er even uitgebreid over nadenken en misschien weet ik straks wel welke film ik verkies!
Een klein beetje uitleg misschien?
White House Down (Roland Emmerich)& Olympus Has Fallen (Antoine Fuqua) zijn het laatste nieuwe film-duel! Eens om de zoveel jaar krijgen we 2 (bijna) identieke films die in éénzelfde jaar uitkomen! Denk maar aan Dante's Peak/Volcano, Deep Impact/Armageddon, Antz/A Bug's Life, The Prestige/The Illusionist ... Je snapt al wel wat ik bedoel!
Maar qua verhaal moet ik toegeven dat deze 2 films wel enorm verdacht identiek zijn. The White House word overgenomen door terroristen, één stoere action hero moet de president redden en de bad guys overmeesteren! ... zo simpel is het!
Qua verhaal zijn de 2 films identiek, maar qua stijl en uitwerking zijn deze films echt wel verschillend! Als je op zoek wilt gaan naar realisme kan ik je best Olympus Has Fallen (OHF) aanraden, persoonlijk als ik realiteit wil zien, kan ik evengoed een documentaire opzetten, hierdoor vind ik White House Down (WHD) dan weer beter. OHF is realistischer doordat deze explosies en actie gebruikt op een ruwere, minder humoristische manier. WHD gebruikt dan weer hier en daar een grapje om de spanning wat te verminderen en alles een luchtiger kantje te geven. Ik verkies daardoor wel WHD ... Van mij mag er hier en daar wel een klein grapje in zitten. Ik weet zelf ook wel dat in een echte situatie als deze niemand moppen begint te tappen terwijl ze in het rond zitten te schieten, maar dit is een film, geen harde realiteit ... Ik wil in mijn zetel zitten en een uurtje of 2 gewoon even genieten en misschien hier en daar een glimlach op mijn gezicht zien! OHF is dan weer in mijn ogen iets TE donker en deprimerend terwijl in WHD alles een beetje kleurrijker, luchtiger is!
Deze films zijn zowat allebei een perfect Die Hard-vervolg! vervang Channing Tatum en Gerard Butler met John McClane, en je hebt een beter vervolg dan A Good Day To Die Hard (Sorry John Moore, maar zelfs ik was geen fan)
Maar ik moet ook zeggen dat ik een beetje van Air Force One in deze films zie! Toen ik het nieuws hoorde van deze film, was ik eigenlijk aan het wachten tot ze Harrison Ford gingen casten als de president, want ik zie deze film ook als een perfect vervolg op Air Force One!!
Channing Tatum was oké als een action-guy, niets echt speciaal! af en toe een grapje erbij ... Ja, was wel oké! Gerard Butler is dan weer een beter acteur voor deze rol! Nu moet ik wel toegeven dat ik zelf geen echte fan ben van Gerard Butler, maar ik moet wel zeggen dat hij realistischer overkwam, en een verleden had met de president waardoor het redden van de president allemaal een beetje persoonlijker overkwam. Hierdoor vind ik OHF dan weer beter!
Betere president van Amerika? Aaron Eckhart is de betere acteur in mijn ogen, maar ik vond Jamie Foxx dan weer er beter uitzien als president! Eckhart kon in mijn ogen gewoon een of ander politicus zijn, maar Foxx zag er echt uit als een volwaardig president! Eckhart speelt zijn rol dan wel wat serieuzer en beter want we zien ook Foxx weer een aantal grappige/sarcastische opmerkingen geven! Maar als we de president uit een limousine zien hangen met een raketgeweer ... dan verlies je natuurlijk alle realiteit! Betere acteur: Eckhart ... Betere President: Foxx.
De rest van de cast was ook in allebei de films interresant ... Olympus Has Fallen had Morgen Freeman (die kerel kan elke film redden), Dylan McDermott, Rick Yune! White House Down had Maggie Gyllenhaal, Jason Clarke en Richard Jenkins (ook een prachtige prestatie vond ik) en natuurlijk die kleine meid (Joey King). Veel mensen vonden dit een irritant personage! Ikzelf vond ze wel oké, als ze van haar doorheen het verhaal geen held hadden gemaakt. Heel de film kwam ze op het nieuws en leek ze wel één of andere "held van de dag". dit vond ik een beetje overdreven en TE veel.
Ik vond ook leuk dat we in White House Down wat meer van het presidentiële terrein te zien kregen, de actie speelt zich hier echt af over heel het witte huis: van The Oval Office, naar de voortuin, naar het dak, naar de tunnels, het zwembad, ...
Ik had qua effecten wel een klein beetje een probleem met Olympus has Fallen, want hier gebruikte ze op veel verschillende plaatsen (plaatsen waar het niet nodig was) speciale effecten, zoals de sneeuw bij Camp David en wanneer de limousines in het begin rondrijden. Ik vond dit allemaal nogal heel duidelijk dat dit met de computer gedaan werd! Roland Emmerich (White House Down) heeft dan weer wat meer ervaring met speciale effecten en dingen opblazen, waardoor de explosies weer wel realistischer overkwamen in WHD! Behalve wanneer die 3 helikopters door de straten van Washington DC vliegen ... was overbodig voor mij!
De miniaturen in White House Down leker mij ook wat realistischer dan in Olympus has Fallen, In OHF was het allemaal heel duidelijk met de computer gedaan (zeker wanneer we de vuur-effecten zien) en in White House down leek dit allemaal wel echter! Maar ook heeft Emmerich hier meer ervaring in (zie Independence Day).
Dit vond ik trouwens ook wel een leuke toevoeging, de scene in White House Down wanneer de gids van het witte house praat over het grote witte bekende gebouw "that got blown up in Independence Day" ... Zo'n ego heeft die Emmerich wel, maar ik moest hier echt om lachen. Dit vond ik wel een leuke, absurde toevoeging!
Maar de actie in OHF is uiteraard beter! De scene met de helikopter die van bovenaf Washington DC aanvalt vond ik echt prachtig gedaan, dit was echt een prachtig stukje actie! In WHD leek het mij allemaal één grote achtervolging met geweren!
De scene in OHF wanneer de terroristen The White House binnenstormen vind ik véél beter aangepakt dan in WHD! De manier waarop ze aan de voortuin de hekken opblazen en het witte huis bestormen met tanks en machinegeweren! dit is ook een prachtige actiescene! In White House Down leek het mij alsof de terroristen al in het witte huis waren met geweren en gewoon van binnenuit de boel overnemen, dit is qua verhaal heel slapjes aangepakt! In Olympus kwam dit veel krachtiger over!
De terroristen in OHF vond ik ook wel beter, niet omdat het aziaten waren maar omdat in WHD het gewoon weer iemand is die van binnenuit een persoonlijke vendetta heeft met de president. Hierdoor kwamen de bad guys niet echt over als een bedreiging! In OHF krijgen we echt schrik van de terroristen. By the way, in allebei de films is er altijd wel één of andere klojo die voor de president werk en dan uiteindelijk toch een slecht kantje heeft en iedereen verraad!
In mijn ogen is White House Down wel weer de winnaar, ik vind dit soort films gewoon veel entertainender om te zien dan Olympus Has Fallen. OHF is dan weer de realistische keuze maar ik vond deze films iets TE deprimerend om volledig met een glimlach de cinema te verlaten! Elke film heeft zijn goede en slechte kantjes natuurlijk, de één heeft wat betere effecten maar de andere heeften dan weer een beter script! Géén van deze films zijn natuurlijk echt een hoogvlieger, maar ik me met allebei de films aardig geamuseerd! zeker de moeite waard om allebei eens te bekijken.
Ik geef Olympus has Fallen een 3,5 en White House Down een 4,0
Ik wil graag weten welke film jij verkoos?!
Een klein beetje uitleg misschien?
White House Down (Roland Emmerich)& Olympus Has Fallen (Antoine Fuqua) zijn het laatste nieuwe film-duel! Eens om de zoveel jaar krijgen we 2 (bijna) identieke films die in éénzelfde jaar uitkomen! Denk maar aan Dante's Peak/Volcano, Deep Impact/Armageddon, Antz/A Bug's Life, The Prestige/The Illusionist ... Je snapt al wel wat ik bedoel!
Maar qua verhaal moet ik toegeven dat deze 2 films wel enorm verdacht identiek zijn. The White House word overgenomen door terroristen, één stoere action hero moet de president redden en de bad guys overmeesteren! ... zo simpel is het!
Qua verhaal zijn de 2 films identiek, maar qua stijl en uitwerking zijn deze films echt wel verschillend! Als je op zoek wilt gaan naar realisme kan ik je best Olympus Has Fallen (OHF) aanraden, persoonlijk als ik realiteit wil zien, kan ik evengoed een documentaire opzetten, hierdoor vind ik White House Down (WHD) dan weer beter. OHF is realistischer doordat deze explosies en actie gebruikt op een ruwere, minder humoristische manier. WHD gebruikt dan weer hier en daar een grapje om de spanning wat te verminderen en alles een luchtiger kantje te geven. Ik verkies daardoor wel WHD ... Van mij mag er hier en daar wel een klein grapje in zitten. Ik weet zelf ook wel dat in een echte situatie als deze niemand moppen begint te tappen terwijl ze in het rond zitten te schieten, maar dit is een film, geen harde realiteit ... Ik wil in mijn zetel zitten en een uurtje of 2 gewoon even genieten en misschien hier en daar een glimlach op mijn gezicht zien! OHF is dan weer in mijn ogen iets TE donker en deprimerend terwijl in WHD alles een beetje kleurrijker, luchtiger is!
Deze films zijn zowat allebei een perfect Die Hard-vervolg! vervang Channing Tatum en Gerard Butler met John McClane, en je hebt een beter vervolg dan A Good Day To Die Hard (Sorry John Moore, maar zelfs ik was geen fan)
Maar ik moet ook zeggen dat ik een beetje van Air Force One in deze films zie! Toen ik het nieuws hoorde van deze film, was ik eigenlijk aan het wachten tot ze Harrison Ford gingen casten als de president, want ik zie deze film ook als een perfect vervolg op Air Force One!!
Channing Tatum was oké als een action-guy, niets echt speciaal! af en toe een grapje erbij ... Ja, was wel oké! Gerard Butler is dan weer een beter acteur voor deze rol! Nu moet ik wel toegeven dat ik zelf geen echte fan ben van Gerard Butler, maar ik moet wel zeggen dat hij realistischer overkwam, en een verleden had met de president waardoor het redden van de president allemaal een beetje persoonlijker overkwam. Hierdoor vind ik OHF dan weer beter!
Betere president van Amerika? Aaron Eckhart is de betere acteur in mijn ogen, maar ik vond Jamie Foxx dan weer er beter uitzien als president! Eckhart kon in mijn ogen gewoon een of ander politicus zijn, maar Foxx zag er echt uit als een volwaardig president! Eckhart speelt zijn rol dan wel wat serieuzer en beter want we zien ook Foxx weer een aantal grappige/sarcastische opmerkingen geven! Maar als we de president uit een limousine zien hangen met een raketgeweer ... dan verlies je natuurlijk alle realiteit! Betere acteur: Eckhart ... Betere President: Foxx.
De rest van de cast was ook in allebei de films interresant ... Olympus Has Fallen had Morgen Freeman (die kerel kan elke film redden), Dylan McDermott, Rick Yune! White House Down had Maggie Gyllenhaal, Jason Clarke en Richard Jenkins (ook een prachtige prestatie vond ik) en natuurlijk die kleine meid (Joey King). Veel mensen vonden dit een irritant personage! Ikzelf vond ze wel oké, als ze van haar doorheen het verhaal geen held hadden gemaakt. Heel de film kwam ze op het nieuws en leek ze wel één of andere "held van de dag". dit vond ik een beetje overdreven en TE veel.
Ik vond ook leuk dat we in White House Down wat meer van het presidentiële terrein te zien kregen, de actie speelt zich hier echt af over heel het witte huis: van The Oval Office, naar de voortuin, naar het dak, naar de tunnels, het zwembad, ...
Ik had qua effecten wel een klein beetje een probleem met Olympus has Fallen, want hier gebruikte ze op veel verschillende plaatsen (plaatsen waar het niet nodig was) speciale effecten, zoals de sneeuw bij Camp David en wanneer de limousines in het begin rondrijden. Ik vond dit allemaal nogal heel duidelijk dat dit met de computer gedaan werd! Roland Emmerich (White House Down) heeft dan weer wat meer ervaring met speciale effecten en dingen opblazen, waardoor de explosies weer wel realistischer overkwamen in WHD! Behalve wanneer die 3 helikopters door de straten van Washington DC vliegen ... was overbodig voor mij!
De miniaturen in White House Down leker mij ook wat realistischer dan in Olympus has Fallen, In OHF was het allemaal heel duidelijk met de computer gedaan (zeker wanneer we de vuur-effecten zien) en in White House down leek dit allemaal wel echter! Maar ook heeft Emmerich hier meer ervaring in (zie Independence Day).
Dit vond ik trouwens ook wel een leuke toevoeging, de scene in White House Down wanneer de gids van het witte house praat over het grote witte bekende gebouw "that got blown up in Independence Day" ... Zo'n ego heeft die Emmerich wel, maar ik moest hier echt om lachen. Dit vond ik wel een leuke, absurde toevoeging!
Maar de actie in OHF is uiteraard beter! De scene met de helikopter die van bovenaf Washington DC aanvalt vond ik echt prachtig gedaan, dit was echt een prachtig stukje actie! In WHD leek het mij allemaal één grote achtervolging met geweren!
De scene in OHF wanneer de terroristen The White House binnenstormen vind ik véél beter aangepakt dan in WHD! De manier waarop ze aan de voortuin de hekken opblazen en het witte huis bestormen met tanks en machinegeweren! dit is ook een prachtige actiescene! In White House Down leek het mij alsof de terroristen al in het witte huis waren met geweren en gewoon van binnenuit de boel overnemen, dit is qua verhaal heel slapjes aangepakt! In Olympus kwam dit veel krachtiger over!
De terroristen in OHF vond ik ook wel beter, niet omdat het aziaten waren maar omdat in WHD het gewoon weer iemand is die van binnenuit een persoonlijke vendetta heeft met de president. Hierdoor kwamen de bad guys niet echt over als een bedreiging! In OHF krijgen we echt schrik van de terroristen. By the way, in allebei de films is er altijd wel één of andere klojo die voor de president werk en dan uiteindelijk toch een slecht kantje heeft en iedereen verraad!
In mijn ogen is White House Down wel weer de winnaar, ik vind dit soort films gewoon veel entertainender om te zien dan Olympus Has Fallen. OHF is dan weer de realistische keuze maar ik vond deze films iets TE deprimerend om volledig met een glimlach de cinema te verlaten! Elke film heeft zijn goede en slechte kantjes natuurlijk, de één heeft wat betere effecten maar de andere heeften dan weer een beter script! Géén van deze films zijn natuurlijk echt een hoogvlieger, maar ik me met allebei de films aardig geamuseerd! zeker de moeite waard om allebei eens te bekijken.
Ik geef Olympus has Fallen een 3,5 en White House Down een 4,0
Ik wil graag weten welke film jij verkoos?!
woensdag 4 juni 2014
Chronicle (2012) - Review
Chronicle ... Ik weet nog altijd niet wat deze titel wil zeggen!
Met momenten vind ik deze film gewoon "oké" en met momenten vind ik deze film echt fantastisch! Ik heb de keuze nog niet echt kunnen maken!
Wat mij op sommige momenten een beetje stoorde was het camerawerk! Ik ben zelf niet zo'n grote fan van het found-footage concept! Als het goed gedaan is of met een speciale stijl ... dan kan dit enorm leuk zijn om naar te kijken! Maar net als in deze film, word het met momenten gewoon té shaky-cam! Het beeld schud helemaal mee en we kunnen soms de actie niet echt goed volgen, of niet goed zien wat er met de personages gebeurt! In deze film viel het soms nog mee, maar wat ik wel leuk vond was dat het found-footage concept zich niet alleen richtte op éénzelfde camera. Elke soort vorm van camera werd gebruikt, soms was het de camera van Andrew en soms waren het bewakingscamera's of camera's in politiewagens, dit vond ik dan weer wel een leuke toevoeging! Hierdoor zien we de actie soms uit verschillende standpunten, wat het met mometen toch nog een beetje interessanter maakt!
Ik was vooral verrast van hoe entertainend deze film wel was. Ik wist niets over deze film toen ik hem eerst zag. Ik had een trailer gezien, maar deze liet niet echt veel zien! Het verhaal is simpel, 3 tieners geraken in het bezit van "superkrachten"! Heel simpel concept, maar ik vond dit zelf al enorm interessant! Meestal in superhelden-films (ik zeg niet echt dat dit een superhelden film is) zien we het personages superkrachten krijgen en dan beslist hij om zijn krachten te gebruiken tegen het kwade! We zien maar zelden hoe het personage echt plezier beleeft aan zijn krachten of hoe hij zijn krachten gebruikt voor zijn eigen persoonlijke doeleinden te bereiken! Daarom dat de eerste helft van de film mij zo aansprak!
Het tweede deel vond ik een beetje minder. Het leek alsof ik opeens een hele andere film aan het zien was. Andrew geraakt geobsedeerd door zijn krachten en begint zijn krachten tegen andere mensen te gebruiken! Ik vond het dan weer wel goed dat Andrew deed wat hij deed omdat hij zijn moeder wou helpen. Dit maakte van Andrew geen tottale bad guy! Maar het tweede deel leek mij dan gewoon weer op een superhelden-film, De good guy vs de bad guy! Enorm veel speciale effecten, actie en destruction! Ik vond het dan weer wel interessant om de overgang van Andrew, van goed naar slecht, te zien! In het begin zien we hem echt als de good guy! De hoofdrolspeler waar we voor moeten juichen, maar na een tijd komen we stillaan te weten dat hij niet echt alleen goede intenties heeft. En ik vond Dane DeHaan wel een goeie acteur hiervoor.
Ik wist dat Dane in Amazing Spider-man 2 ging meespelen, daarmee dat ik deze film had gekozen! Maar ik moet zeggen dat de acteurs in deze film echt wel goed kunnen acteren (met momenten een beetje TE misschien, maar al bij al een mooie acteerprestatie) niets echt speciaals, maar gewoon geloofwaardig om naar te kijken! Vooral Dane DeHaan en Alex Russell vond ik er uitspringen. Michael B Jordan vond ik dan weer een beetje één-dimensionaal (alhoewel ik moet toegeven dat zijn dood best wel triestig was, en ik deze echt niet zag aankomen)
Ik vond dat Steve zijn personage eigenlijk niet echt veel aan het verhaal toevoegde, ik vond dat hij soms in deze film was om de cool-guy te zijn! Het verhaal draat echt om Andrew en Matt!! Ook vond ik het liefdesverhaal van Matt ook niet echt veel toevoegde aan het verhaal, maar dit stoorde me niet! Het verhaal tussen Andrew en zijn vader vond ik dan weer wel enorm krachtig! Dit had de regisseur enorm goed aangepakt!
Al bij al, hoe moet ik dit zeggen ... Redelijk hele goede film! Ik heb me geen seconde verveeld en de personages waren interessant om naar te kijken, alleen de found-footage stoorde me met momenten wel! Ik vond het hele concept van deze film vooral cool om te zien en het verhaal is gewoon goed geschreven! Ik had eigenlijk niet te veel info nodig over hoe ze de superkrachten kregen, hoe ze dat in deze film aanpakte was oké! Een leuke film om eens te zien, echt wel een aanrader! Alleen niet te veel grandieuze special effects verwachten, het zijn echt de acteurs en het verhaal die deze film zijn waarde geven!!
Toch een mooie, welverdiende 4.0
Met momenten vind ik deze film gewoon "oké" en met momenten vind ik deze film echt fantastisch! Ik heb de keuze nog niet echt kunnen maken!
Wat mij op sommige momenten een beetje stoorde was het camerawerk! Ik ben zelf niet zo'n grote fan van het found-footage concept! Als het goed gedaan is of met een speciale stijl ... dan kan dit enorm leuk zijn om naar te kijken! Maar net als in deze film, word het met momenten gewoon té shaky-cam! Het beeld schud helemaal mee en we kunnen soms de actie niet echt goed volgen, of niet goed zien wat er met de personages gebeurt! In deze film viel het soms nog mee, maar wat ik wel leuk vond was dat het found-footage concept zich niet alleen richtte op éénzelfde camera. Elke soort vorm van camera werd gebruikt, soms was het de camera van Andrew en soms waren het bewakingscamera's of camera's in politiewagens, dit vond ik dan weer wel een leuke toevoeging! Hierdoor zien we de actie soms uit verschillende standpunten, wat het met mometen toch nog een beetje interessanter maakt!
Ik was vooral verrast van hoe entertainend deze film wel was. Ik wist niets over deze film toen ik hem eerst zag. Ik had een trailer gezien, maar deze liet niet echt veel zien! Het verhaal is simpel, 3 tieners geraken in het bezit van "superkrachten"! Heel simpel concept, maar ik vond dit zelf al enorm interessant! Meestal in superhelden-films (ik zeg niet echt dat dit een superhelden film is) zien we het personages superkrachten krijgen en dan beslist hij om zijn krachten te gebruiken tegen het kwade! We zien maar zelden hoe het personage echt plezier beleeft aan zijn krachten of hoe hij zijn krachten gebruikt voor zijn eigen persoonlijke doeleinden te bereiken! Daarom dat de eerste helft van de film mij zo aansprak!
Het tweede deel vond ik een beetje minder. Het leek alsof ik opeens een hele andere film aan het zien was. Andrew geraakt geobsedeerd door zijn krachten en begint zijn krachten tegen andere mensen te gebruiken! Ik vond het dan weer wel goed dat Andrew deed wat hij deed omdat hij zijn moeder wou helpen. Dit maakte van Andrew geen tottale bad guy! Maar het tweede deel leek mij dan gewoon weer op een superhelden-film, De good guy vs de bad guy! Enorm veel speciale effecten, actie en destruction! Ik vond het dan weer wel interessant om de overgang van Andrew, van goed naar slecht, te zien! In het begin zien we hem echt als de good guy! De hoofdrolspeler waar we voor moeten juichen, maar na een tijd komen we stillaan te weten dat hij niet echt alleen goede intenties heeft. En ik vond Dane DeHaan wel een goeie acteur hiervoor.
Ik wist dat Dane in Amazing Spider-man 2 ging meespelen, daarmee dat ik deze film had gekozen! Maar ik moet zeggen dat de acteurs in deze film echt wel goed kunnen acteren (met momenten een beetje TE misschien, maar al bij al een mooie acteerprestatie) niets echt speciaals, maar gewoon geloofwaardig om naar te kijken! Vooral Dane DeHaan en Alex Russell vond ik er uitspringen. Michael B Jordan vond ik dan weer een beetje één-dimensionaal (alhoewel ik moet toegeven dat zijn dood best wel triestig was, en ik deze echt niet zag aankomen)
Ik vond dat Steve zijn personage eigenlijk niet echt veel aan het verhaal toevoegde, ik vond dat hij soms in deze film was om de cool-guy te zijn! Het verhaal draat echt om Andrew en Matt!! Ook vond ik het liefdesverhaal van Matt ook niet echt veel toevoegde aan het verhaal, maar dit stoorde me niet! Het verhaal tussen Andrew en zijn vader vond ik dan weer wel enorm krachtig! Dit had de regisseur enorm goed aangepakt!
Al bij al, hoe moet ik dit zeggen ... Redelijk hele goede film! Ik heb me geen seconde verveeld en de personages waren interessant om naar te kijken, alleen de found-footage stoorde me met momenten wel! Ik vond het hele concept van deze film vooral cool om te zien en het verhaal is gewoon goed geschreven! Ik had eigenlijk niet te veel info nodig over hoe ze de superkrachten kregen, hoe ze dat in deze film aanpakte was oké! Een leuke film om eens te zien, echt wel een aanrader! Alleen niet te veel grandieuze special effects verwachten, het zijn echt de acteurs en het verhaal die deze film zijn waarde geven!!
Toch een mooie, welverdiende 4.0
Abonneren op:
Posts (Atom)